اگر هدف زندگی شما، خدمت به کشور، خدمت به بشریت و هر کارى باشد که خداى متعال از آن خشنود است، وقتى زندگى شما تمام شد، آن لحظه‌اى که مى‌روید، دستتان پُر است. چرا؟ چون سرِ محاسبه‌اى مى‌روید که نظر محاسبه کننده در این دوره زندگى شما تأمین شده است؛ یعنى آن کارى را که او خواسته، شما انجام داده‌اید؛ دارید مى‌روید و محموله خود را به او هدیه مى‌دهید.
علت اینکه مقام شهادت این قدر بالا و والاست، همین است که شهید در واقع همه زندگی خودش را به او می دهد، برای آن هدف و مقصودی مه خدای متععال، آفرینشش را برای آن انجام داده اسریال یعنی اقامه عدل، اقامه زندگی سعاتمندانه برای انسانها، نزدیک شدن انسانها به خدا و اقامه احکام الهی در جامعه، هدفها اینهاست دیگر، حیات طیبه. کسی که در راه خدا شهید می شود به این معناست که در این راه مجاهدت و تلاش کرده و سرانجام در این راه جان خودش را از دست داده است. البته چنانچه در این راه، به مرگ طبیعی هم بمیرد، آن هم ارزش دارد، ولی اگر در این راه کشته شود- یعنی همان شهادت- طبعا ارزش بسیار والاتر و بیشتری دارد. لذاست که این مقامش بلاست. به خاطر این که همه زندگی را یک جا تقدیم این را کرده است.
